Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014

Για τον Αλέξη

Και τα χέρια σου στο νησί πάνω του γύρω του/ Ακόμα πιο βαθιά μέσα του σε ερείπια σεισμών/ Όπως το ποίημα πιάνοντάς το να σε ξεφεύγει/ Ή το ψάρι σ' ένα πέρασμα του νερού/ Κι η λέξη ακόμα σ' ένα πέρασμα σιωπής/ Προσπαθώντας να σηκώσεις όχι μόνο τη λέξη/ Όχι τη λέξη δέντρο αλλά το ίδιο το δέντρο/ Όχι τη λέξη αγάπη μα την αγάπη • Ξαναζείς τη στιγμή στον πολλαπλασιασμό του κενού/ Μέσα σ' αυτό το φως τ' απόκρημνο που σε τυλίγει/ Δίχως μετά και πριν στεγνή στιγμή/ Μέσα στους κόλπους του άχρονου. Τέλος κι αρχή σου • Έπειτα τόσες φορές πέρασε/ Εκείνος ο δυνατός άνεμος/ Γκρέμισε αρκετά δέντρα άλλα μαράθηκαν/ Ήρθε η μνήμη γυναίκα γυμνή/ Ξεσκεπάζοντας ένα χώρο από καθρέφτες/ Αρχίζοντας το παιχνίδι/ Που προσπαθούμε να συγκολλήσουμε/ Μικρά μικρά κομματάκι τις χαμένες μας μέρες/ Όλο σκόνη και στάχτη • Σου έφερα λουλούδια/ Δυστυχώς δεν μπόρεσα να σου προσφέρω τίποτα άλλο/ Κι έτσι σ' αυτό το υαλοδοχείο μύρισε τώρα/ Ναι σκύψε να μυρίσεις το άρωμα των ημερών/ Που ταξίδεψαν πάνω απ' τα κλειστά σου μάτια/ Καθώς έφευγες ένωχρος να εγκατασταθείς/ Στα μουσικά κύτταρα του χάους στην αόρατη χλόη/ Που δρόσιζε κάποτε τις φλέβες του ύπνου σου • Όλα μου τα δάκρυα / Όλα μου τα βήματα/ Όλες μου τις ανάσες/ Θα στα δώσω/ Για να υπάρξω • Μας έδεσε το φως μας έδεσε με τόσο σκοτάδι • Θ' ακουμπάς στις πιο κλειστές μου γωνίες/ Ανεπανόρθωτο όνειρό μου/ Θ' ακουμπάς στον ήχο των πραγμάτων και της μνήμης/ Σ' αυτό το κάποτε πρόσωπο/ Θα σε ταξιδεύει η μουσική/ Η πικρή μου αντήχηση η άδεια μου θάλασσα • Πώς όμως να πεθάνεις μπορείς/ Πώς μίλησέ μου/ Αφού υπάρχει ένας ουρανός που σε κοίταξε/ Ένα πέτρινο σκαλοπάτι που πάτησες/ Αφού υπάρχω ακόμα κι εγώ/ Σακάτης κι οδοιπόρος μες στη νύχτα/ Για να σε ζω να σε προσέχω/ Την πάχνη να μαζεύω από τα μάτια σου/ Και να την κάνω τραγούδι • Θα σε υποφέρω πάντα/ Γι' αυτό που δεν πρόκειται να ξαναγίνει/ Γι' αυτή τη φωνή που ξαναγυρνάει μακρινή/ Δίχως πουτέ της να γυρνά... • Αυτή η συνέχεια η συνέπεια/ Να μην περιμένεις τίποτα/ Να ξεφύγεις απ' ό,τι ήθελες να ξεφύγεις/ Να ξεχάσεις αυτό που θα 'θελες να ξεχάσεις/ Να μην υπάρχεις σ' αυτά που υπάρχεις • Απ' το εδώ ώς το εδώ μια θλιβερή απόσταση/ Τρύπια πληγή μέσα στο μάτι/ Ύστερα απ' το μακελειό του καθρέφτη • Δόθηκε η καρδιά μου και άδειασε • Μα δεν έχω τίποτα/ Χειμώνιασα μόνο μέσα σ' αυτό το πάθος μου • Και τώρα από μιαν άλλη πόλη θα πρέπει να σ' αποχαιρετίσω/ Γιατί αυτή που υπήρχε κάηκε/ Γιατί αυτή που υπήρχε πάγωσε/ Γιατί όλα είναι ήσυχα σαν ένα παιγμένο δράμα/ Μέσα σε πρόχειρη ζωή/ Πρόχειρο φαγητό/ Πρόχειρη ηδονή/ Κι ο θάνατος πρόχειρος • Παίρνω το χλωμό παιδικό σώμα μου/ Τη χλωμή παιδική μου φωτογραφία/ Τον χλωμό παιδικό κόσμο μου/ Γυρνάω τους καθρέφτες στους νεκρούς/ Και σ' αποχαιρετώ • Πρέπει να 'χα κάτι το άσκημο μέσα μου/ Που επιδεινώθηκε περισσότερο σ' αυτή τη ζώη/ Μ' όλες τις μέρες της κρεμασμένες σ' ένα έρημο τέλος/ Γιατί το τίποτα έγινε πιο πολύ • Μια προσπάθεια μόνο/ Από λίγη ουσία στο ποίημα και στον κόσμο/ Να καρφώσω αυτήν τη στιγμή/ Στον αβέβαιο χρόνο κι ένα κάτι απ' τον εαυτό μου... • Όλα συνεχίζουν από πολύ παλιά/ Με μια τάξη και στάχτη • Νύχτα που πέθαναν όλοι στο νοσοκομείο της ποίησης/ Και μόνος ο άνθρωπος κόλαση απέναντι σε τόσα μάτια κλειστά/ Ή σ' εκείνα του Μοντιλιάνι/ Γεμάτα χίμαιρα και νοσταλγία θαλασσινή • Το πουλημένο παιχνίδι της ποίησης/ Δεν έχει τελειώσει ακόμη • Ντυμένος/ Ξαπλωμένος/ Βλέπω την επανάσταση/ Περιμένω το χρόνο/ Έτοιμος να πετάξω/ Μ' αυτήν εδώ την πτήση της τρέλας/ Για τα ξημερώματα/ Μ' αυτήν εδώ τη βαλίτσα γεμάτη/ Σκέψεις παρανοϊκών/ Αποφύσεις κτηνών/ Μ' αυτήν εδώ τη βαλίτσα/ Γεμάτη τα σάπια αυγά του εδώ κόσμου/ Ακουμπισμένη στα πόδια μου/ Σ' αυτήν εδώ τη βαλίτσα/ Βρίσκεται το πτώμα μου • Οι άνθρωποι κατουράν/ Μες στο κεφάλι τους • Ειν' από τότε/ Που με μια βίδα στο ένα μου μάτι/ Ένα κόκκινο λουλοδένιο όραμα στ' άλλο/ Κυνηγώ τα αίματα με μια πετσέτα/ Ανεβαίνω και σκουπίζω/ Τα ματωμένα μου αστέρια • Δόντια των λέξεων/ Δαγκάνοντας κρύον αέρα/ BECAUSE/ Το χάος μετριέται μόνο με χάος • BECAUSE/ Αυτός ειν' ένας κόσμος/ Όπου και τα πράγματα ακόμα/ Δεν μπορούν να παραμένουν σιωπηλά/ BECAUSE/ Αυτός ο κόσμος τρελάθηκε • Είναι μια βρώμικη νύχτα καπιταλιστική/ Κι είναι ένας βρωμόκαιρος/ Όπου και να κοιτάξεις/ Παντού Κάποια μέρα δε θα γυρίσεις/ Ούτε στη νύχτα που μ' ένα ποδήλατο/ Κάθετα κι οριζόντια και πλάγια/ Κομμάτιασες το κορμί μου και την πόλη/ Ούτε στη μέρα που το μικρό σου στήθος/ Μπρος στη θάλασσα/ Μεγαλώνοντας και κοκκινίζοντας/ Έλαμψε με το νερό/ Κι έγινε ήλιος πρώτα/ Κι ύστερα μνήμη/ Κάτω από ρολόγια αποχαιρετισμών • Ακούω το υπόκοσμο γέλιο σου/ Σπάζοντας κρύσταλλα και λάμπες/ Το σκοπευτήριο στόμα σου/ Πυροβολώντας και θρυμματίζοντας/ Κάθε λουστραρισμένη φράση • Μόνο ο θάνατος θα 'ρθει/ Και θα 'χει τα μάτια σου/ Παλιά αρρώστια που γράφει/ Αυτά που γράφτηκαν κάπου αλλού/ Πολύ παλιά/ Όταν ο έρωτας αυτός ήτανε δάσος/ Μεταγγίζονται όμως εδώ/ Μια μεταμόσχευση/ Να κάνω να ζήσει τούτο το ποίημα • Ώστε να ζεις πάλι με πράγματα/ Απ' όπου κάποτε αναχώρησες για πάντα • Ίσως να γράψεις το αριστούργημά σου/ Σ' ένα κοσμικό ψυχιατρείο/ Να κοιτάς συνέχεια το χειμώνα • Νιώθεις έτσι τον κρότο της νύχτας/ Ήσυχη μες στα έπιπλα πλήξη/ Εσύ που θα φύγεις/ Με τα πρώτα σκουπίδια/ Τ' αποτσίγαρα τ' άδεια μπουκάλια/ Τα ξεραμένα λουλούδια/ Φύλακας ερειπίων/ Βαλμένος κι εσύ σε μια νάιλον σακούλα/ Με μια υποψία πως κλέφτες θα έρθουν/ Γι' αυτά τα λείψανα έστω/ Κι αυτό το μακρύ/ Κίτρινο/ Χαλασμένο/ Δόντι του ήλιου *

_____________

* Αποσπάσματα-"ερείπια" τοποθετημένα το ένα δίπλα στο άλλο, σαν παραστάσεις τοιχογραφίας ή ζωφόρου, από τις ποιητικές συλλογές:

ΟΙ ΜΙΚΡΕΣ ΜΕΡΕΣ (1973)

Η ΚΛΕΨΥΔΡΑ ΜΕ ΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ (1975)

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΚΥΚΛΩΠΑ / CANCERPOEMS (1977)

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΕΛΠΗΝΟΡΑ (1984)

Την έλλειψή τους ήρθε να απαλείψει η επιμέλεια της έκδοσής τους από τους ΑΛΕΞΗ ΖΗΡΑ – ΣΤΕΦΑΝΟ ΜΠΕΚΑΤΩΡΟ:
   
 
Έτσι θέλω να φύγω μα να μη σας αφήσω
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου