Ματωμένο φεγγάρι

Αnd I was in the darkness
So darkness I became

   
I.
   
Η αγάπη είναι σαν τον ήλιο.

Βρίσκεται κάπου μακριά
και σε ζεσταίνει,
αλλά όχι τόσο κοντά
ώστε να σε κάψει.

Η απώλεια είναι σαν το φεγγάρι.

Βρίσκεται κάπου βαθιά
και σε πληγώνει,
αλλά όχι τόσο εντατικά
ώστε να σε σκοτώσει.
     
II.
   
Εκεί που βρίσκεσαι, στα σκοτεινά,
σε ονειρεύομαι να κοιμάσαι στη θάλασσα,
σε ακούω να περπατάς στο δάσος,
σε βλέπω να ματώνεις στο φεγγάρι.

Πώς αισθάνομαι στη σκέψη σου να ξυπνάει στην καρδιά μου
κάτι για το οποίο ακόμα λέξη δεν έχει υπάρξει
κι ο ήλιος δεν έχει καταφέρει να το αντικρίσει·
μα γνωρίζω τα δυο του μαύρα μάτια – πόσο φιλημένα τρυφερά!
    
III.
   
Στο βλέμμα σου αντικρίζω ένα φως
που μόνο στο σκοτάδι τού μυαλού λάμπει
οδηγώντας με, σαν μίτος, στον δρόμο τής αβύσσου
να εξερευνήσω όλους τους αποτρόπαιους λαβυρίνθους.

Ω ναι, της ξεσαλωμένης σαλιωμένης σου ψυχής!

Και για όλα αυτά έναν δρόμο μονάχα σου ζητώ:
να γίνω το τρίτο μάτι στων ματιών σου την κορφή,
ένα μικρό πουλί στου κόρφου σου την πληγωμένη θύρα,
ένα προσάναμμα φωτιάς στης λύπης σου το ψύχος.

Δεν σε αγαπώ· γιατί κάτι παραπάνω από αγάπη (ίσως) σου αξίζει.  

Μ.Μ.