"Χαζογκόμενες"

    

Αφιερωμένο σε μια γάτα,

στον χίπστερ φίλο της και

τον "φιλοδεξιό" φίλο του.

     

Για τις ώρες που περάσαμε.

Αλλού.

    

    

«Η απόσταση ανάμεσα σε σένα και μένα είναι μικρότερη από την απόσταση ανάμεσα σε μένα και μένα. Από όλες τις απόψεις.»

    

Αυτό ήταν το τελευταίο που έγραψε κι ύστερα άφησε το τουφέκι, άφησε τη σκοπιά, άφησε το στρατόπεδο, άφησε τα ρούχα (που φορούσε), άφησε την καρδιά (που χτυπούσε) και ξεκίνησε να σκάβει. Έσκαψε βαθιά μέσα στο χιόνι. Τόσο ώστε να χωρέσει ολόκληρος στην τρύπα. Μπήκε μέσα, ξάπλωσε ανάσκελα, πήρε μια βαθιά ανάσα και μετά από λίγο αντίκρισε τον εαυτό του όπως τον κοίταζε από πάνω με ένα απόκοσμα όμορφο χαμόγελο στα χείλη και με το φτυάρι στο χέρι. Καθώς το χιόνι έπεφτε πάνω στο γυμνό του σώμα εκείνος άρχισε σιγά-σιγά να γίνεται υγρός. Θα έλεγε κάνεις πως το χιόνι αυτό ήταν τα δάκρυα των χαζοθήλυκων –ο κόσμος τις αποκαλεί "χαζογκόμενες" και έχει μάλλον τον λόγο του– που έκλαιγαν από τα γέλια. Ή από κάτι άλλο. Τελικά, επειδή το χιόνι που τον πλάκωνε ήταν περισσότερο από αυτό που έλιωνε, μετά από αρκετή ώρα καλύφτηκε ολόκληρος από αυτό. Παραδόξως, ένιωθε ζεστά μέσα στο χιόνι.

    

Μ.Μ.