Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2016

Η αλήθεια είναι όπως η ποίηση

    
       
ΚΑΠΟΤΕ η ποίηση (ἐκ τοῦ ποιέω, -ῶ) αφορούσε την κοινωνία ολόκληρη. Από τα αρχαϊκά έπη και την τραγωδία της «πόλεως-κράτους» έως τα λογοτεχνικά στέκια της Αθήνας μιας άλλης εποχής· τότε που ακόμα και η κηδεία ενός ποιητή μπορούσε να εξελιχθεί σε πορεία διαμαρτυρίας. Επίσης, κάποτε (όχι πολύ παλιά) οι πιο νέοι (ηλικιακά) ποιητές προσκαλούσαν τους λίγο πιο μεγάλους για έναν καφέ. Και εκείνοι πήγαιναν. Και προέκυπταν φιλίες από έναν καφέ.

ΣΗΜΕΡΑ οι ποιητές "δεν έχουν χρόνο" για καφέ. Τους έχει ρουφήξει μάλλον και αυτούς το facebook, τα likes, τα σχόλια... Και η ποίηση έχει γίνει πλέον υπόθεση της κλειστής κάμαρας, των κλειστών παρεών και των ψυχολογικών προβλημάτων των κλειστών, ή ανοιχτών, ποδιών. Η αλήθεια είναι όπως η ποίηση. Και η ποίηση είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας. Και η κοινωνία είναι ένα σκληρό πορνό. Κάποιος την πηδά. Εκείνη πέφτει στα τέσσερα. Και τον αποκαλεί ποιητή.
    
Μ.Μ.
    

3 σχόλια:

  1. Ότι πιο σωστό έχω διαβάσει τελευταία .
    Εκπτώσεις πια σε όλα και φθήνια ακόμα και στα συναισθήματα πως λοιπόν να δώσουν φτερά στην σκέψη;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πρωταρχική έμπνευση για αυτό που έγραψα στάθηκε το παρακάτω απόσπασμα από ένα βιβλίο που εκδόθηκε στις αρχές της δεκαετίας του '80:

    “κι αν συνεχίσω κινδυνεύω, θα γίνω συγγραφέας και θα πουλάω δυστυχία δυο βίλλες το γραμμάριο, θα κάνω επίσημες εμφανίσεις σε συνεστιάσεις Τέχνης, δίπλα σε τρανούς ποιητές, θα αναγκάζομαι να μιλάω για ερμαφρόδιτο υπερρεαλισμό και δοκιμιογραφικό μετασυμβολισμό, θα τυπώνω πληρωμένες συνεντεύξεις στις εφημερίδες διαφημίζοντας το έργο μου, θα μπω και στο σωματείο για σύνταξη και τότε δε θα βρίζω, οι λέξεις μου θάναι στραγγαλισμένα νήπια σε πορφυρένιο μανδύα και γω θα αναπαύομαι στις αρκετές μου εκδόσεις, θα γίνω πουτάνα και θα εκδίδομαι, αγαπώντας όλο τον κόσμο”, και λίγο παρακάτω συνεχίζει, “ευτυχώς ακόμα δεν πουλήθηκα τελείως και κρατάω”.

    Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ, από το βιβλίο του, ΔΙΑΜΕΛΙΖΟΜΑΙ.

    Όφειλα, νομίζω, αυτή τη διευκρίνιση. Στον εαυτό μου πρωτίστως. Τα περαιτέρω σχόλια (Levina) δικά σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δυστυχώς για τις μέρες μας έχω πολύ ρομαντική άποψη επάνω στο θέμα ποιητής ή συγγραφέας, ζωγράφος ή μουσικός, καλλιτέχνης γενικά κι έτσι παραμένω πίσω από το παραβάν να μένω άφωνη με όσα λαμβάνουν χώρα γύρω μου .
    Βλέπω τα μάτια του Καλλιτέχνη να έχουν ονειροπόλα έκφραση με την λάμψη της έμπνευσης κι όχι με την λάμψη της φήμης και του χρήματος…
    Οπότε το διευκρίνισα κι εγώ πως το νοιώθω και πως έλαβα αυτό που διάβασα
    Ευχαριστώ
    Καλημέρα να έχετε

    ΑπάντησηΔιαγραφή